Απούσα

Το κενό πλησιάζει,
πλαγιάζει στο σχοινί. Σχισμή
στο τέλος κρύβει μυστικά,
παντοτινά.
Ζοφερά τα μάτια τρυπούν
και ο λυγμός θριαμβευτικός.
 
Σέρνω το κορμί, και ανάσα λειψή
σέρνω το κουφάρι
εγώ πουθενά, εσύ κανένας
κόκκινο μάτι τρυπά,
άσιτος βωμός η στείρα γη
και ο θάνατος νικά,
     
         και το κενό.
 
Βέβηλο, στην φλέβα εισχωρεί
αγκάθι, αγκίδα, γυαλί
αίμα στέρεο το κρίμα μας
 
*
Και η θέληση όταν πέθανε
στην μήτρα της ψυχής,
ανορεξία Γκρίζα μάνα,
σπηλιά νεκρή γεννάται
το σώμα στην λήθη,
ξέχασε να ζει