Μαρτυρία

A statue with broken hands and a sad smiling face, standing alone in an abandoned building.

Ήταν όμορφα, εκεί έξω
ερωτευόμασταν,
αντλούσαμε
το μεδούλι της ζωής

Ήταν όμορφα, εκεί έξω
ζούσαμε την ιαχή της λάμψης

Όμως ποιος μετανιώνει εκεί χάμω,
ποιος σέρνει την πίσσα του εφιάλτη;
*

Εμείς εκπνέουμε μιαν άλλη φύση
Την απαράλλαχτη
                                ταυτότητα
Το αίνιγμα των χρόνων, 
των αιώνων

Σαν από θέατρο, οι γελωτοποιοί
αγκομαχούν καθώς γελούν,
να διχάσουν τον θεατή

Κι εκείνος μόνος, σαν από όνειρο
χαμογελά στους ξένους 
                                          πορφυρούς
που από αίμα γλέντησαν την ζωή
και στο αίμα θα πλαγιάσουν,
                                                   ατρόμητοι

Κι εγώ στο τέλος παρακολουθώ
με ανάσα, βαθιά
ακολουθώ το πνεύμα
                                       στην λήθη
αναμένω την ευφορία
*

Την στιγμή της παύσης

Εκεί στην στίξη απομένω∙