Η κόρη της μάχης

Ήθελα απλώς να σε αγκαλιάσω,
να νιώσω την θέρμη της Γκρίζας πέτρας
                                              Καμένη σαν από τον ήλιο γεννημένη
                                                  εναπόθεσα τα χείλη μου πάνω της

και η μυρωδιά της σάρκας με συνεπήρε
η οσμή αυτή η παντοτινή
                                             κυρίευσε την πλάση μου όλη

Στο ταξίδι στην άκρη του νου
Στον εαυτό που δεν βρίσκεται εδώ
Σε εκείνον που ζει παρατηρώντας
Στην στιγμή που διαρκεί αιώνες

                                              αυτήν την απουσία την ενδόμυχη αναμένω 
                                                              στον βωμό της απώλειάς μου εκεί
                                                                   ο εαυτός προσμένει την σχισμή

Καθορισμένη
Χαρτογραφημένη
από την ίριδα στο μάτι σφηνωμένη
παραμένει υπενθύμιση
στο κορίτσι που θρηνεί στον πόλεμο
την χαμένη μητέρα Όλων.