Χαμένο κορμί

Τα χειρότερα βράδια
ακολουθούν, τα πιο σκοτεινά πρωινά
εκεί, στην άκρη του κρεβατιού
όταν τα πόδια ορθώνουν

κάτι σπάει στο πρώτο βήμα
κάτι γκρεμίζεται, στο δεύτερο
και η οσμή του χώρου, θυμίαμα
καμένη σάρκα δική μου
πολύτιμη ουσία, 

στο τρίτο βήμα
έπεται καταστροφή

Εκείνη με καταπίνει ολόκληρη
ο Θεός ο ίδιος, με καταπίνει
χωρίς τέλος η επιθυμία, απουσιάζει
μαζί με μένα, μακριά για πάντα

ο απολογισμός σε κάθε πράξη , κάθε πνοή
δηλητήριο στους πνεύμονες, οξύ η ζωή
και στο κρεβάτι ένα σύννεφο, μαύρο 
γνώριμο αξιόπιστο κουφάρι κείτεται,
ακίνητο χλωμό καθώς απουσιάζω
πάντα, στην άρνηση της, την επιμονή της,
τον θριαμβευτικό θάνατο της τρέμω
χωρίς φωνή και λόγια, υπηρετώ αυτούσια
υπομένω το καθεστώς της

Δούλος ή εργάτης, ή ακόμη αμαρτοβόρος
εκτελώ εντολές, αξιοθρήνητες φυγές
σαν παιδί της κι εγώ, για να προφυλαχτώ
ανασαίνει μέσα από μένα

και καθώς με μαστιγώνει, ανασαίνει
καθώς με τρυπάει, με φιλάει
καθώς με σκοτώνει, με αγκαλιάζει 
ζοφερά καθώς μου τραγουδάει, εγώ
αποκοιμιέμαι στην απέραντη μορφή της
την απαράμιλλη, Αυτήν

την αποχαιρετώ κάθε βράδυ,
όμως Εκείνη δεν φεύγει ποτέ,
βράχος αήττητος, η Μάνα
μου πλακώνει τα σωθικά
χωρίς έλεος, κάθε πρωί
σε κάθε μου πνοή
σιχαίνομαι την ύπαρξη της

κάθε πρωί, σε κάθε αρχή
Εκείνη
προμηνύει το τέλος μου