Η λεπίδα του νεκρού

Χαραμίστηκα αυτό το βράδυ
άγγιξα τον πόνο με μανία
 
με το γκρι αγκαλιά
αυτό το βράδυ έσκισα
                                  την Σάρκα μας·
 
από ένα τέλος είσαι φερμένος.
 
Όσα ριζώσανε ρουφούν
μέσα σε όνειρα πεταμένα
 
γνέφει θολά
η αρχή σαν ξένος
 
Το άγγιγμα άδειο αυτό το βράδυ
και εγώ εδώ για πάντα οχετός
αυτό το βράδυ, ξεχειλίζει
 
και ο χρόνος έγινε φονιάς
 
*
 
Ματωμένος, ξεχασμένος ο καιρός
Το μαχαίρι σου μες την καρδιά
Και μες την τρύπα νεκρή η ανάσα
 
Χρυσή λεπίδα πιο βαθιά
 
Όταν με κοιτούσες απαντώ,
             
                               «Φυσικά και δεν θα φύγω ποτέ»
 
Και είδα τη μορφή σου στο κενό
 
Το αίμα μου στα χείλη σου τροφή
 
*
 
Είμαι πνοή αυτό το βράδυ
ξερνώ το μαύρο μου παιδί
 
Ερωτεύτηκα μια σάπια ανάμνηση
και η κραυγή έγινε σιωπή