Πόλεμος μέσα

Ασφυκτιούσαν, στην ύπαρξη τους
αναμονή για λύτρωση
Αγαπούσαν κάποιον θεό, κάποιον αγαπημένο
ανάσαναν το μεδούλι της ψυχής μέχρι το τέλος·
αυτοί είναι στοιχειά παντοτινά

Εκείνοι αγάπησαν, την ζωή στον θάνατο
έσερναν, το κορμί να υποταχτεί
Αγάπη αναζητούσαν, ελευθερία
Εκείνοι αγάπησαν, και δεν ξεχνούν
τις βλέννες της ζωής, του καθεστώτος
Εκείνοι άνθρωποι καθαροί, μες στην ασχήμια
έγιναν έκτρωση , φλεγμονή, 
                    παραπαίδι του πνιγμού

Αφουγκράστηκαν, τις γλύκες της ζωής
αγκάλιασαν, τον οχετό για να γεννήσουν φως
Κι όταν τα σκυλιά απειλητικά παραμόνευαν
Αυτοί αλύγιστοι βαστούσαν, πέθαιναν ένας ένας
μέχρι που κάποιοι απόμειναν
Κι εκείνοι ξανά θα λυτρωθούν, με ένα γερό αντίο
Μια ξενιτιά στην άβυσσο της βλέννας

Μέσα στο βούρκο που ξερνά
Εκείνοι στέκονται ακόμα
Γιατί είναι ζωντανοί νεκροί
Από τα βάθη εκεί, εξυψώνονται
Και δεν ξεχνιούνται ποτέ
Γιατί ο άνθρωπος είναι ένα τέρας
Άψυχο κενό κουφάρι, χαμένο κορμί
Και είναι το αντίο στην ενσυναίσθηση
Που κάποιοι ακόμα συγκρατούν

Κι αυτοί ακόμα δεν ξεχνούν,
και δεν θα ξεχάσουμε κι εμείς.