Με έχεις, με έχεις Σαν κουρέλι τυλιγμένο Χρυσό το πολύτιμό μου Κι από τα βάθη εκεί βγαλμένο Η ανάσα χάνεται Όμοιό του κανένα Οκνηρό καθώς φέγγει εκεί Η ματιά ζοφερή, η αγκαλιά Με κατέχεις, με πονάς Αίσθηση αδιάλλακτη Χάθηκα στην ορμή Ξέρασαν τα χνώτα αγωνία Κανενός τη σάρκα δεν θυμίζεις Μόνο κάτι από διάφανο Καθαρός εκτελεστής Κι εγώ που προσμένω Θάνατος η ύπαρξη με κατακτά Τα πόδια σπίλωσε η φυγή Εκεί είσαι μα είσαι εδώ Αδιάκοπο εγώ μου
Vall.Grey poetry 